Zo zag het er zaterdag even uit toen Christian Eriksen in elkaar zakte op het voetbalveld. Voetbal is emotie en het leed van zo’n jonge speler en de dierbaren die erom heen stonden was tastbaar door het hele stadion heen. Even leek het of het hele stadion familie was van Christian. Er was vooral veel reden tot zorg, je zag ook dat een aantal mensen direct aan het bellen sloegen om meer informatie over hem te bemachtigen.

Tranen.

Bij veel supporters zag je de tranen, zelfs bij de supporters van de tegenpartij. Het maakt iets heel erg duidelijk. Namelijk hoe wij in onze europese samenleving met sterfelijkheid omgaan. We schrikken ons een ongeluk, net alsof we niet (willen) weten dat er dagelijks honderden mensen (ja, alleen in Nederland) sterven.

Als het noodlot ons persoonlijk treft zijn we geschokt, net alsof het sommigen van ons nooit zou kunnen treffen. Gisteren leek het net of deze tragedie iedereen die keek persoonlijk trof. Mensen die inmiddels een dierbare hebben verloren, keken daar iets genuanceerder naar denk ik.

Duizenden komen om.

Ja, sommigen weten wel dat er in ieder europees land duizenden slachtoffers door Corona zijn gevallen. Maar persoonlijk impact heeft het alleen als je het van dichtbij meemaakt. Dat geldt dus vooral voor zorgverleners, artsen en dierbaren. Velen kijken ook liever weer snel een andere richting uit. We moeten ten slotte perspectief houden.

Welk perspectief vinden we dan belangrijk? Economisch perspectief. Geluk en hoop perspectief. We moeten en zullen vooral doorleven. En daarbij past (te) lang stilstaan bij zaken waar wij geen invloed op kunnen uitoefenen niet echt.

Wordt het niet eens tijd om ons te bezinnen op onze manier van “we zullen doorgaan”?

Wan als zo’n tragedie niet in onze directe omgeving heeft plaatsgevonden, zitten we al weer heel snel in onze eigen bubbel en vragen we ons af waarom wij nou worden tegengewerkt om naar dat verrekte vakantieland te gaan.

Wat zijn we plotseling empathisch.

In de commentaren hoorde ik dat het spelen om een titel nu zinloos was geworden. Al dit leed stond nu voor even boven alles. Maar ik voorspel dat dit soort “heilige gebrabbel” binnen 2 dagen al weer snel vergeten is. Ook Denemarken zal er dan weer alles aan doen om de poulfase te overleven.

Dit maakt ons daarom ook duidelijk dat wij mensen eigenlijk totaal geen raad weten met rouwen. Want aan rouw zit geen tijd verbonden. En daar hebben we of nemen we onvoldoende tijd voor.

Als leed ons dus treft, kunnen we dan de les van het europese voetbal ter harte nemen? Dat verdriet belangrijk is. En mag het besef iets groter worden voor Corona slachtoffers en mensen die daadwerkelijk zijn overleden of zullen gaan overlijden?  Dat het een normaal onderdeel is van onze samenleving? En dat dat besef niet al na 2 dagen is weggeëbd?

Deze corona slachtoffers staan daarom in schril contrast met, en ik wil dit absoluut niet bagatelliseren, Christian Eriksen’s hartstilstand.

Ik wens hem bij deze dan ook een volledig herstel toe. Als dat niet lukt, zal helaas alle commotie weer snel naar de achtergrond verdwijnen. Want we besteden liever onze tijd aan helden en bejubelen degenen die “sterk blijven”. Die term zag ik namelijk op vele, soms zelf geschreven posters.